De eerste maand

Nederland is om de hoek. Als ik hier de weerkaart van de BBC bekijk, zie ik het hele land in beeld, van Amsterdam tot aan Maastricht. Flevoland hebben ze alleen wel vastgemaakt aan het vasteland, maar dat zal ik ze niet kwalijk nemen. Ik woon nu een maand in Brighton en alles is behoorlijk op zijn pootjes terecht gekomen. Een week voor vertrek had ik nog vier dingen te doen.

1. Een reis boeken
2. Een huis vinden
3. Een minor afronden door het laatste vak te halen
4. Een rijbewijs halen

Na afscheid te hebben genomen van familie en vrienden (Ik gaf geen feestje hoor, als je je verbaast dat je niet bent uitgenodigd) werd het tijd om het reisvehikel in te stappen. Uiteindelijk koos ik voor een busreis en dat heb ik geweten. Aan de beslissing lag nog wel zoveel wijsheid ten grondslag. Je neemt een nachtbus, dan slaap je en merk je niet eens dat je aan het reizen bent. Zo werkt het dus niet. Bij elke stop roept de buschauffeur om waar je bent. Daardoor voel je onwillekeurig in je jaszak en kom je erachter dat je de sleutels die je klaar zou liggen voor je onderhurende nicht als metalen verstekelingen aan boord van je kleding zijn gekropen. Ook de ov-kaart die stopgezet moet worden bij een automaat in de lage landen prijkt trots op zijn ereplaats in mijn portemonnee. Bij Calais speur je naar de Jungle kranten nieuwe artikelen oplevert. Geen spoor. Wel wacht een Engels douaneleger om mijn toetreding tot het koninkrijk goed te keuren. De bus gaat naar Londen in plaats van Brighton, wat een uitstekende gelegenheid is om Joris te bezoeken, die zijn studie daar heeft voortgezet. Aan het einde van de dag toch nog in Brighton aangekomen om met andere gasten van Smart Brighton Beach Hostel de eerste echte pint te drinken.

Het hostel ligt prachtig en heeft zelfs ontbijt, maar de bas van de club een etage lager is absurd en je kleren voelen zich hoogstwaarschijnlijk ook gevangen in de backpack. De zoektocht naar een kamer is op zich te doen. De prijzen liggen alleen hoger dan in Amsterdam - je geeft zeker evenveel uit, maar dan in ponden. Studenten hier huren samen een huis en gaan met hun landlord een jaarcontract aan, dat je niet op kan zeggen. Er zijn ook huizen die het anders doen, maar ik zit hier maar kort, dus wil wel echt met studenten wonen. Ik tref iemand die bijzonder fijn woont en die graag onder haar jaarcontract uit wil dat tot en met juli (#omg) loopt, terwijl ik, als ik geen herkansingen heb, al 12 mei klaar ben. We sluiten een deal dat ik tot en met juni onderhuur en ik kan al voordat de twee weken in het hostel voorbij zijn de kamer betrekken. Het huis is heel fijn. Ik woon er met acht anderen – zeven Engelsen en een Française – die behoorlijk laid back en chilled out zijn. In de woonkamer hangt een vertrouwde wietlucht die zorgt dat ik Amsterdam toch niet helemaal hoef te missen. Ik ben oprecht bijzonder in mijn nopjes met het huis maar word dat ook steeds meer nu de lente nadert. Het gemis van een goedwerkende kachel wordt met iedere graad minder groot.

Na twee dagen in Brighton, nog voordat ik de nieuwe woning had gevonden, kocht ik een fiets. Ietwat aan de kleine kant, maar met voldoende versnellingen voor de absurde heuvels die de stad rijk is. De heftigste die ik tot nu toe heb beklommen, beklim ik nu elke dag. In de zomer, na hem vaak beklommen te hebben, hoop ik het aanzienlijk sneller te doen dan de eerste keer. Het tweede weekend besloot ik de eerdergenoemde Joris nog een keer op te zoeken, maar dit keer op de fiets, negentig km naar Londen dus. De heenweg verliep door een goede wind mee behoorlijk vlekkeloos - uitgezonderd de stukken die onverwacht offroad waren. Daarnaast zijn de voorsteden van Londen, door de oude Britse panden die weerszijden van de weg sierden, veel mooier dan ik had verwacht. De wind zat de terugweg nog meer tegen dan hij op de heenweg meezat en zo kwam het dat het reeds donker was toen ik Brighton, al natgeregend, weer bereikte.

Deze blog staat nu nog op deze site, maar is binnenkort te lezen op mijn eigen site, die ik de komende tijd in elkaar ga zetten. Daarop zal ik ook het resultaat van het laatste programmeervak laten zien, dat ik inderdaad gehaald heb. Je vroeg je natuurlijk al af hoe het met de laatste twee dingen staat die ik nog moest doen voordat ik Amsterdam verliet. Als klap op de vuurpijl heb ik ook nog eens mijn rijbewijs gehaald. Ik heb hem eigenlijk alleen nog maar gebruikt om hier de club mee in te komen, want sindsdien heb ik niet meer dan drie kilometer gereden. Binnenkort volgt een tweede blog vol met onthullingen en het verhaal van de rugbyvereniging waar ik twee weken bij zat, maar toch weer heb verlaten.

Liefs, Thomas